Omgaan met sarcoïdose

“Ik word daar zo moe van.” Ik hoor het Kabouter Lui uit de Belgische kinderreeks Plop graag zingen. Maar helaas is het bij mij een dagelijkse realiteit. En het deuntje begint stilaan afgezaagd te worden.

Altijd duikt er wel iets op in dit …(vul zelf maar aan)lichaam. Elke dag opnieuw. Een ontsteking, een spierknoop, een onverklaarbare pijn, een fysiek ongemak, een nieuwe kwaal. Moe ben ik het. Echt moe.

Een beetje buiten de grenzen kleuren en zonder boe of ba word je categoriek teruggefloten en weer verbannen naar de bank. Wat extra stress in je dagelijkse leven? Hoppa het lichaam reageert er onmiddellijk op met extra ontstekingen, slapeloze nachten en nog meer vermoeidheid tot gevolg.

Het is zo afmattend om elke keer weer met de neus op de feiten te worden gedrukt. Je voelt je iets beter, je denkt dat de sarco-beestjes in slaap zijn gevallen en dan zijn ze er in één vingerknip terug. Niet dat ze ooit weg waren. Die illusie maak ik me al lang niet meer. Ze zijn er altijd, non stop, 24 op 24, 7 op 7. Ze staan op wacht. Ze slapen nooit. En één fout ingeschatte actie kan ze zomaar in beweging zetten.

Dus begint de dolle rit van voor af aan. Urinetest, longtest, extra medicatie, extra fysiotherapie, rusten en als toemaatje shockwavetherapie voor de achillespees. Heerlijk toch….

Gelukkig starten de solden binnen een tweetal maanden en kan ik eens uitkijken naar een nieuw lichaam. Eentje waarvan alle opties nog tiptop werken. Want dit exemplaar mag stilaan naar de schroothandelaar.